Czym byłyby osiągnięcia wybitnych detektywĂłw i policjantĂłw bez żmudnej pracy specjalisty kryminologa i biegłego sądowego? To dzięki ich badaniom możliwe stało się rozwiązanie skomplikowanych zagadek kryminalnych na podstawie tak znikomych śladĂłw, jak niedopałek papierosa, włosy w dłoni ofiary czy grudka ziemi na butach mordercy. JĂźrgen Thorwald w swej klasycznej już książce odsłania przed nami tajemnice najbardziej przełomowych odkryć w dziedzinie kryminalistyki z początku XX wieku.
Dowiemy się z niej między innymi, jak nauczono się odrĂłżniać krew ludzką od zwierzęcej i w jakich okolicznościach odkryto grupy krwi, kiedy rozpoczęto identyfikację przestępcĂłw na podstawie analizy plam nasienia, śliny i potu oraz jaką rolę odegrały pewne owady w schwytaniu "piwnicznego mordercy" w przedwojennym Paryżu. A wszystkie te opowieści odwołują się do prawdziwych zbrodni i historii śledztw sprzed lat, dzięki czemu książkę Thorwalda czyta się jak powieść kryminalną, od ktĂłrej nie sposĂłb się oderwać.

Nowe wydanie niezwykłej opowieści o początkach i dziejach chirurgii.

"[...] Książka brutalnie pokazuje, jakim macaniem w ciemności była chirurgia jeszcze w XIX wieku. Narzędzia, z ktĂłrymi ma do czynienia narrator, Ăłw żądny wiedzy chirurg z nowego świata, to nĂłż rzeźnicki, piła, żelazo. Opowiada, jak prowincjonalny lekarz z Kentucky, ktĂłry ulega błaganiom umierającej pacjentki, wycina jej na żywo ogromną torbiel. Dzielna kobieta wyje psalmy, pod oknem gromadzi się tłum, ktĂłry grozi ÂťmordercyÂŤ pętlą. Pacjentka przeżywa zabieg, co pozwala także przeżyć chirurgowi. Lekarz ten jednak wkrĂłtce umiera, bo nie znalazł się podobny do niego ryzykant, ktĂłry wyciąłby mu wyrostek. [...] Autor opisuje eksperymenty z narkozą. Jeden z jej pionierĂłw, ktĂłry wykorzystuje do znieczulania gaz rozweselający, nie wytrzymuje kpin środowiska, popełnia samobĂłjstwo. Opowieść kończy się spotkaniem z Louisem Rehnem, chirurgiem z Frankfurtu. W 1896 r. zszywa on serce zranionego chłopca, chociaż znakomitości wiedeńskie oświadczyły niedawno, że chirurg, ktĂłry by kiedyś tego prĂłbował, Âťna zawsze straci szacunek kolegĂłwÂŤ. Rehn z lękiem odsłania Ăłw święty organ i widzi, że nie reaguje on gniewem".
Małgorzata Szejnert, "Gazeta Wyborcza"